حمید رضایی

الهی . . .

الهی! به نشان تو بینندگانیم؛ به شناخت تو زندگانیم. به نام تو آبادانیم؛ به یاد تو شادانیم؛ به یافت تو نازانیم. مست مهر از جام تو ماییم؛ صید عشق در دام تو ماییم.

الهی! گهی به خود نگرم، گویم: از من زارتر کیست؟ گهی به تو نگرم، گویم: از من بزرگوارتر کیست؟

الهی! گر زارم، در تو زاریدن خوش است، ور نازم، به تو نازیدن خوش است. الهی! شاد بدانم که بر درگاه تو می زارم، بر امید آن که روزی در میدان فضل بر تو نازم... یک نظر در من نگری و دو گیتی به آب اندازم.

الهی! نور تو چراغ معرفت بیفروخت، دل من افزونی است... قرب تو چراغ وجد بیفروخت، همت من افزونی است. ارادت تو کار من بساخت، جهد من افزونی است. بود تو کار من راست کرد، بود من افزونی است.

الهی! از بود خود چه دیدم مگر بلاوعنا؟ و از بود تو همه عطا و وفا. ای به برّ پیدا و به کرم هویدا! ناکرده گیر کردِ رهی و آن کن که از تو سزا.